Owczarek niemiecki długowłosy

Cześć!

Kolejna, bardzo znana rasa dla Was! I jedna z moich ulubionych , czyli owczarek niemiecki długowłosy. Moja babcia miała tego piękna psa. Od niedawna przedstawiciela tej rasy ma też mój wujek. Są to bardzo przyjazne i aktywne psy. :) Tyle ode mnie. ;) A teraz trochę faktów. Miłego czytania!

Historia rasy

Ogłoszony w 1891 roku wzorzec owczarka niemieckiego opisuje trzy odmiany tej rasy, a kryterium podziału stanowiła długość włosa: owczarek niemiecki szorstkowłosy; owczarek niemiecki krótkowłosy (twardowłosy); owczarek niemiecki długowłosy. Później standard ten był zmieniany, aż do roku powstania (1899) Związku Owczarków we Frankfurcie nad Menem. W Polsce powstał Związek Owczarka Niemieckiego Długowłosego 21 lipca w 1990 roku, założycielem którego była Marta Trzcińska. Na terenie kraju odmiana ta także była hodowana w ramach Polskiego Klubu Psa Rasowego oraz Klubu Owczarka Niemieckiego Długowłosego w Polsce. Do sierpnia 2010 roku Owczarek Niemiecki Długowłosy nie był uznawany przez FCI, ani żadne organizacje zrzeszone, tym samym także przez Związek Kynologiczny w Polsce. Dotychczas władze FCI argumentowały fakt nie uznania owczarka niemieckiego długowłosego tym, że długa sierść przeszkadza tym psom w pracy. W sierpniu 2010 roku FCI zatwierdziło owczarka niemieckiego długowłosego, nadając mu jednocześnie status odrębnej odmiany i wszelkie prawa wystawowe i hodowlane od dnia 1 stycznia 2011.


Wygląd

Wzorzec rasy FCI jest wspólny dla obu odmian owczarka niemieckiego i określa go jako psa średniej budowy, o nieco wydłużonej i zwartej, dobrze umięśniony, o tkance suchej. Długość tułowia stanowi 110 - 117% wysokości psa.Sierść owczarka niemieckiego długowłosego składa się z włosa okrywowego i podszerstka. Włos okrywowy jest długi, miękki i ściśle przylega na uszach, tylnych stronach kończyn, do śródręcza i stawu skokowego tworząc flagi, na udach zaś puszyste, jasne portki. Ogon puszysty z obfitym pióropuszem od spodu. Umaszczenie jest czarne z podpalaniem czerwonawym, płowym, żółtym lub jasnoszarym. Dopuszczalne jest także umaszczenie jednolicie czarne lub szare, śniade, czaprakowe - z maską, tak jak białe znaczenia w postaci plamki piersi i jaśniejszy kolor. Jednak te ostatnie nie są pożądane. Trufla jest zawsze czarna, bez względu na umaszczenie. Podszerstek jest szary, z wyjątkiem psów jednolicie czarnej maści. Niedopuszczalna jest maść biała lub łaciata.Osobniki krótkowłose mogą być nosicielami recesywnego genu długiego włosa. Jeśli oboje rodzice krótkowłosi noszą taki gen, wówczas w miocie mogą urodzić się pośród szczeniąt krótkowłosych, szczenięta o włosie długim. Szczenięta długowłose wpisywane są wtedy do ksiąg rodowodowych Owczarków Niemieckich Długowłosych. Urodzone w takim miocie szczenięta krótkowłose mogą, ale nie muszą, nosić w sobie recesywny gen długiego włosa i w kolejnych pokoleniach mogą dawać w połączeniu z nosicielami genu długiego włosa, długowłose szczenięta. W miotach rodziców długowłosych nie mogą pojawić się szczenięta krótkowłose ani w pierwszym, ani w kolejnym pokoleniu. Krzyżowanie osobników długo i krótkowłosych jest zabronione. Współcześnie rodzicom krótkowłosym można wykonywać badania genetyczne na obecność recesywnego genu długiego włosa.U szczeniąt ( 1-2 miesiące) uszy są oklapnięte, co nie jest żadną wadą.

Żywienie

Kluczem do dobrego samopoczucia owczarków jest zbilansowana dieta zawierająca witaminy i minerały. Może być to dobrze dobrana karma komercyjna lub pokarm przygotowany w domu. Wielu hodowców podaje swoim psiakom cztery małe posiłki dziennie. Po jedzeniu należy unikać nadmiernej aktywności ze względu na ryzyko groźnego dla rasy rozszerzenia żołądka.



Zdrowie

U długowłosych owczarków niemieckich występują problemy z dysplazją stawów biodrowych i łokciowych, enostozę oraz syndromem ostrego rozszerzenia i/lub skrętu żołądka. W okresie młodzieńczym może objawić się martwica chrzęstno-kostna stawu barkowego i łokciowego. U psów w podeszłym wieku przyczyną dyskomfortu jest choroba zwyrodnieniowa stawów. U tej rasy pojawia się niedoczynność tarczycy.



Pielęgnacja

Pielęgnacja  owczarka niemieckiego długowłosego sprowadza się do systematycznego szczotkowania, by nie dopuścić do filcowania się podszerstka, zwłaszcza w okolicach szyi i tylnej strony ud. Wyczesujemy psa co najmniej dwa razy w tygodniu. W czasie obfitego linienia trzeba szczotkować czworonoga przynajmniej raz dziennie. Owczarka kąpie się kilka razy w roku , kiedy zaczyna być brudny.

Zachowanie

Owczarek niemiecki długowłosy jest psem szybko się uczącym i blisko współpracującym z człowiekiem, którego obecność jest niezbędna w prawidłowym rozwoju psa. Tak jak wspomniałam na początku cechuje go duża odwaga, wierność i przywiązanie do właściciela. Sprawdzają się na szkoleniach różnego typu, nadają się jako psy rodzinne, policyjne, stróżujące, ratownicze i obrończe. Są aktywne i ruchliwe, wymagają codziennego zaspokajania tych potrzeb.Są to naprawdę przyjazne i ciekawe świata psiaki. :)

Dog argentyński

Hej! :)

Witam Was na moim blogu o rasach psów. Dziś pragnę Wam przedstawić rasę, która jako jedyna do tej pory została wyhodowana  w Argentynie - doga argentyńskiego. Miłego czytania!

Historia rasy

Rasa ta pochodzi z centralnej Argentyny. Jej twórcą był lekarz Antonio Nores Martinez, który w roku 1928 zapoczątkował hodowlę tej rasy oraz pierwsze opracowania jej wzorca. Jej powstanie poprzedziły lata metodycznie prowadzonych kojarzeń między-rasowych, których bazą były miejscowe „bojowe psy z Cordoby” mocne i waleczne, ale mało wyrównane tak pod względem psychicznym, jak i genetycznym. Martinez do hodowli wykorzystał także hiszpańskiego psa gończego. Początkowo uważano, że nowa rasa psów zostanie wykorzystana jako psy do walk, ale dr Martinez kierował się potrzebą stworzenia psa myśliwskiego, który pasowałby do lokalnych warunków. Tak selekcjonował je, aby uzyskać psy wszechstronne pod względem użytkowym; zarówno na grubą zwierzynę, jak i na drapieżniki występujące na rozległym i zróżnicowanym terytorium Argentyny. Po śmierci Martineza pracę nad hodowlą i kształtem rasy kontynuował jego brat Augustin Nores Martinez. 21 maja 1964 rasę uznał Argentyński Związek Kynologiczny i tamtejszy związek rolników; wtedy też założone zostały wstępne księgi hodowlane. 31 lipca 1973 rasa uznana została przez FCI jako pierwsza i jak dotąd jedyna rasa argentyńska.


Wygląd

Według wzorca rasy uznanego przez FCI dogo argentino jest psem rosłym, w typie molosa, budowy mezomorficznej, proporcjonalny i atletyczny. Dzięki silnemu umięśnieniu, uwidocznionemu pod skórą, sprawia wrażenie sprawnego i silnego psa. Sama skóra jest napięta, elastyczna, z niewielką ilością luźnej tkanki podskórnej. Umaszczenie jest jednolite, całkowicie białe – jedna czarna lub ciemna plama wokół oka jest dopuszczalna, jeśli nie pokrywa więcej niż 10% powierzchni głowy. Włos jednolity, krótki, prosty i gładki w dotyku.

Żywienie

Najlepsza karma dla doga argentyńskiego to ta przygotowana w domu. Drugim wyjściem jest starannie dobrana karma komercyjna. Należy uważać, żeby nie przekarmić psów tej rasy, zwłaszcza młodych. Polecana jest też dieta BARF, czyli surowa dieta. Dobrze jest podać psu trzy razy w tygodniu surowe mięso. Według hodowców dogi powinny dziennie zjadać 25% jarzyn i owoców oraz 75% mięsa.

Zdrowie

Dog argentyński to stosunkowo zdrowa rasa na tle innych molosów. Psy te miewają enostozę, czyli młodzieńcze zapalenie kości; kulawiznę wędrującą na kolejne kończyny. Duży odsetek osobników tej rasy może być dotknięty jedno- lub obustronną głuchotą. Skóra dogów jest szczególnie wrażliwa. Często chorują na zapalenie kanału słuchowego i małżowin usznych oraz przestrzeni między palcowych. Starsze dogi mogą mieć niedoczynność tarczycy. Nie są rzadkością zapalenia spojówek i uszkodzenia rogówki.

Pielęgnacja

Pielęgnacja doga sprowadza się do regularnego szczotkowania sierści. Psa kąpie się zazwyczaj 3-4 razy w roku. Natomiast latem warto spryskać sierść odżywką nawilżającą, ponieważ jak wszystkie psy o białej, krótkiej sierści są podatne na oparzenia słoneczne.








Zachowanie


Dog argentyński to opanowany, silny pies, mało szczekający. Sprowokowany potrafi walczyć bezkompromisowo. Psy mają problemy z tolerowaniem innych osobników tej samej płci na swoim terytorium. Pies oddany swemu panu, czujny. Psy tej rasy są szybkie i silne, mają zdolność szybkiego uczenia się. Podczas pracy na polowaniu jest zmyślny, cichy i odważny. Dog argentyński jest psem aktywnym i wymaga zapewnienia mu dostatecznej ilości zajęć ruchowych. Wymaga szybkiej socjalizacji od wczesnego okresu życia. Lubi zabawy ruchowe zarówno w wodzie jak i na lądzie. Będzie dobry  dla aktywnych ludzi, również z dziećmi, bowiem w stosunku do maluchów jest bardzo ostrożny. Nie oznacza to jednak, że można zostawić pociechę samą z psem!

Pekińczyk

Cześć! :D

Dziś przychodzę do Was z kolejną rasą - pekińczykiem. Sądzę, że jest to jedna z popularniejszych ras psów, ale mam nadzieję, że w dzisiejszym poście znajdziecie jakieś ciekawostki, o których nie wiedzieliście. Miłego czytania! :)

Historia pekińczyka

Pekińczyk jest rasą wyhodowaną w Mandżurii. Do połowy XIX wieku rasa ta znana była wyłącznie w Chinach, gdzie pekińczyki hodowane były jako psy świątynne. Według chińskich wierzeń drobna budowa pekińczyka pozwalała mu łatwo gonić i chwytać pojawiające się w świątyniach demony, a ich waleczne serce – bez trudu stawiać czoła nawet najpotężniejszym złym duchom. Inna legenda wspomina, że pekińczyki miały być owocem miłości lwa do małpki, który to związek został pobłogosławiony przez samego Buddę. Po lwach pekińczyki miały odziedziczyć swoją szlachetność, a po małpce – nietypowy krok. Psy powstałe z tego związku towarzyszyły Buddzie i w razie niebezpieczeństwa zamieniały się w lwy. Pekińczyk był uważany za ucieleśnienie legendarnego pieska "Fu", który odpędzał złe duchy, czczony był przez Chińczyków jako półbóstwo, jego kradzież karana była śmiercią, a kiedy umierał cesarz w ofierze składano również jego pekińczyki, tak by również w życiu pozagrobowym mogły chronić zmarłego władcę. Przez wiele wieków rasa była trzymana i hodowana wyłącznie w cesarskim pałacu, a mniejsze osobniki noszone były jako maskotki w dworskich rękawach. Ostatnią miłośniczką i hodowczynią pekińczyków była cesarzowa Cixi. Pekińczyki pochodzą od azjatyckich wilków, a ich rasa – na podstawie analiz DNA – uznawana jest za jedną z najstarszych na świecie. Pekińczyki posiadają wspólne korzenie z shih tzu, długowłosym chihuahua, mopsem i papillonem.

Wygląd

Posiadają krótki, choć dobrze zbudowany, zwłaszcza w przedniej części, tułów. Głowa duża, szeroka, spłaszczona między uszami. Pysk szeroki i pomarszczony, profil zdecydowanie spłaszczony, kufa czarna. Oczy szeroko rozstawione, okrągłe, ciemne. Uszy w kształcie serca, opadające, z obfitymi frędzlami. Kończyny krótkie, tylne o lekkim kośćcu, przednie – o wygiętych kościach przedramienia. Łapy duże, płaskie, o wywiniętych przednich palcach. Ogon zawinięty nad grzbietem, wysoko osadzony, zawinięty w jedną stronę. Szczególnie cenione są: czarna maska oraz okulary wokół oczu. Przeważnie posiadają długi włos, prosty, bujny. Gruby podszerstek. Wyraźna kryza występuje wokół szyi. Uszy, tył nóg, ogon oraz palce powinny mieć obfite pióra. Kolorystycznie mogą występować wszystkie rodzaje umaszczenia oprócz albinotycznego. W przypadku łat oba kolory muszą występować na tułowiu bez wyraźnej przewagi któregokolwiek z nich. Kłąb powinien być biały.

Żywienie

Według specjalistów od żywienia najlepsze jest jedzenie przygotowane przez właściciela ze świeżych produktów, ponieważ rasa ukształtowana w Pekinie była żywiona mięsem ryb, drobiu i wieprzowym z ryżem, produktami sojowymi, burakami. Odradza się uzupełniania witaminy C ze względu na możliwość uszkodzenia nerek i wątroby. Ilość zjadanego pokarmu zależy od rozmiarów psa, jego wieku, budowy, metabolizmu i aktywności. Trzeba dbać o zachowanie dobrej kondycji pekińczyka i chronić go przed nadwagą.

Zdrowie

Pekińczyk jako rasa krótkonosa (brachycefaliczna) bardzo często mają wrodzone zwężenie otworów nosowych, któremu towarzyszy wydłużone podniebienie miękkie i zapadanie się tchawicy, powoduje to trudności w oddychaniu, intensywne pochrząkiwanie, kasłanie, odkrztuszanie i wymiotowanie śliną. Czasem potrzebna jet interwencja chirurgiczna. U tej rasy często rozwija się zastoinowa niewydolność serca, co wynika z nieprawidłowości w budowie i pracy mięśnia sercowego oraz zastawek. Z krótką trzewioczaszką wiąże się uwypuklenie oka z oczodołu i nawet niezbyt silny uraz tej okolicy może spowodować wypadnięcie gałki ocznej. Konieczna jest wówczas szybka interwencja lekarska. U przedstawicieli tej rasy zdarzają się: wrzody rogówki, zespół suchego oka, wywinięcie powieki i obecność dodatkowych rzęs. Wydłużone ciało pekińczyka sprzyja chorobie zwyrodnieniowej stawów kręgosłupa oraz dyskopatii.

Pielęgnacja

Szata pekińczyka wymaga systematycznej pielęgnacji. Codziennie należy go czesać twardą włosianą szczotką, zawsze po spryskaniu specjalną odżywką zapobiegającą elektryzowaniu i łamaniu włosa. Szczególnie trzeba rozczesywać okolice uszu, łap i brzucha. Pekińczyka powinno się kąpać raz na daw miesiące. Dbałości wymagają oczy fałdy skórne po bokach nosa.

Zachowanie


Pekińczyki są psami niezależnymi i nieufnymi wobec obcych, choć swojemu opiekunowi są wiernie oddane. Lubią spokój. W kontaktach z większymi psami, zaatakowane, potrafią walczyć w swej obronie, a także właściciela, zaliczane są do psów odważnych i walecznych. Dumny właściciel pekińczyka powinien pokochać i uszanować jego niezależność, ale wychowywać go jak każdego innego psa.

Tosa inu

  

Hej!
Pierwszą rasą, jaką chciałabym Wam przybliżyć, jest tosa inu.

Historia tosa inu

Jest to rasa wywodząca się z Japoni. Tosa były wykorzystywane do walk psów. Walki te miały szczególnie długą tradycję na wyspie Sikoku. W połowie XIX w., gdy rząd Japonii otworzył granice i z Europy zaczęto przywozić psy, Japończycy zauważyli, że tosa-inu różnią się od typowych europejskich psów bojowych. W porównaniu z mastifami, dogami i bulterierami japońskie psy były drobne i niewielkie. Toteż zaczęto kojarzyć je z innymi rasami bojowymi. Tosa powstały ze skojarzeń japońskich szpiców bojowych z europejskimi mastifami i buldogami, dogami niemieckimi, pointerami, bernardynami, bulterierami i dogue de Bordeaux. W walce psy dążyły do obezwładnienia przeciwnika. Były dyskwalifikowane za szczekanie, a walkę kończono, gdy któreś zwierzę zostało zranione do krwi. W 1910 walki zostały zakazane i rasa była zagrożona wymarciem. W czasie II wojny światowej najlepsze tosa-inu wysłano na północ Japonii, gdzie rasa przetrwała. Niestety obecnie w Japonii walki psów tosa są legalne, uznawane za dziedzictwo narodowe. Jednak walki te podlegają określonym zasadom i nie są prowadzone do śmierci jednego z psów.

Wygląd

Typowy tosa inu jest duży i masywny. Ma szeroką klatkę piersiową, dość małe oczy i uszy. Kufa średnia, stop wyraźny. Włos jest krótki i przylegający; gęsty i twardy. Najczęściej spotkana jest tzw. barwa czerwona, płowa, apricot, pręgowana, czarna.

Żywienie

Szczenięta tosa inu mają duże zapotrzebowanie na białko i energię. Od odsadzenia od matki do 3. miesiąca życia jest ono dwu-, trzykrotnie większe od potrzeb bytowych dorosłego osobnika, a od 3 do 6 miesięcy  - 1,5 do 2 razy większe. Ważne, by nie dopuścić do gwałtownego wzrostu i nadwagi,o nadmierne obciążenie delikatnych u szczeniąt kości długich kończyn może doprowadzić do zmian szkieletowych. Jaka dieta dla tosa inu? Karma komercyjna, gotowana w domu czy też dieta BARF? Wszystkie trzy typy  pożywienia spełniają bowiem rolę odżywczą, pod warunkiem że w domu są gotowane ze świeżych produktów dobrej jakości, karma granulowana jest odpowiednio dobrana dla rasy, a właściciel przestrzega, by pies unikał intensywnego ruchu przed posiłkiem i co najmniej godzinę, dwie po nim.

Zdrowie

Psy nie należą do rasy wybitnie chorowitej. Dość często zapadają jednak na choroby związane z układem kostnym. Częstą przypadłością rasy jest również dysplazja stawów biodrowych, dlatego hodowcy i weterynarze przestrzegają, by chronić psa przed zbyt intensywnym wysiłkiem minimum do 1. roku życia.

Zachowanie

Psy rasy tosa są nieustraszonymi wojownikami. Dlatego muszą być od szczenięcia starannie socjalizowane, aby nie wyrosły na psy nieprzewidywalne. Trzeba je wychowywać łagodnie, ale konsekwentnie. Należy poświęcać czas na regularne, ale nieobciążające zbytnio spacery. W żadnym wypadku nie wolno zachęcać ich do agresywnych zachowań, gdyż nieokiełznane stają się niebezpieczne. Swoich domowników traktują z dużą troską i miłością. Jest to pies posłuszny i oddany. Bardzo dobrze żyją z innymi, małymi czworonogami. Pomimo że zostały wyhodowane do walki to są bardzo delikatnymi i wrażliwymi psami. Należy jednak pamiętać, żeby nie zostawiać psa z dzieckiem samego! Dotyczy to każdego psa. Tosa inu jest to rasa łącząca dwie zasadnicze cechy, których ludzie oczekują od psich towarzyszy: przyjazny dla otoczenia i kochający swoją całą rodzinę, z drugiej strony gotowy do obrony w każdej chwili.